-5-
Junkai’s part
‘ครืนนนน ครืนนนน’ โอ่ย
เสียงเครื่องปั่นทำไมดังตั้งแต่หัวรุ่งเลยครับ คุณม๊าตื่นเช้าขึ้นมาทำอะไรอีกเนี่ย
วันนี้วันศุกร์ มันควรเป็นวันที่ผมตื่นสายสิ
นี่ผมต้องมาตื่นเพราะเสียงครืนๆที่ดังก่อนเวลานาฬิกาปลุกตั้ง 2 ชั่วโมง ไม่พูดพร่ำทำเพลง
ผมเดินลงไปดูสักหน่อยหน่อย
ผมว่าคุณม๊าทำอะไรให้ผมลองทานอีกแน่ๆ
พอลงมาข้างล่าง
ผมก็เห็นเมนูอาหารเช้าแบบฝรั่งจ๋าวางอยู่เรียงรายเต็มไปหมดเลยครับ ทั้งไข่ดาว
ไส้กรอก แฮม ขนมปังพร้อมแยม และน้ำส้มจากสวน แต่วันนี้พิเศษหน่อย เพราะทุกชุดอาหารที่คุณม๊าจัดจะมีผักสลัดวางอยู่ข้างๆด้วย
แต่เอ๊ะ ใครเค้าทานสลัดตอนเช้ากันนะ
“ม๊า
คิดยังไงถึงทำสลัดให้ทานตอนเช้าเนี่ย”
ผมเดินงัวเงียเข้าไปหาม๊าที่กำลังเอาน้ำสลัดใส่ขวดแก้ว
“ลูกคิดดูนะ ว่าถ้าเราทานผักสดๆตอนเช้า
มันจะสดชื่นมากแค่ไหน ม๊าแอบทานมาสามวันแล้วนะ รู้สึกกระปรี้กระเปร่าทุกเช้าเลยนะ
ไม่เชื่อก็ลองดู เดี๋ยวม๊าเตรียมอาหารอีกชุดให้ คิดว่าลูกจะตื่นสิบโมง” โห
คุณม๊าก็เล่นปั่นเครื่องปั่นดังซะขนาดนี้
ถ้าไม่ตื่นผมก็ไม่รู้จะว่าอย่างไรแล้วครับ
ผมเดินไปนั่งรอที่โต๊ะ
สักพักคุณป๊ากับเจ้าจวิ้นหลินก็เดินลงมาจากชั้นบน
พอน้องชายตัวแสบเห็นผมก็ทำหน้าตกใจ แหม ผมตื่นเช้านี่แปลกตรงไหนครับ
“เฮียตื่นเช้าจัง
สงสัยวันนี้ฝนจะตกหนักละมั้ง คริๆๆๆ”
เด็กบ้าอะไรหัวเราะคริๆได้น่าโบกที่สุดในสามโลกเลยครับ ตอนนี้ป๊ากับม๊าอยู่
เกรี้ยวกราดเป็นเสือดาวใส่น้องไม่ได้เลยจริงๆ
“ก็ม๊าปั่นน้ำสลัดซะดังลั่นบ้านขนาดนี้
มีใครไม่ตื่นมั่ง”
“ผมไงเฮีย
ต่อให้เฮียมากรี๊ดใส่หูผมก็ไม่ตื่น” ดู๊ดู พูดได้แบบ...
แล้วคุณป๊าก็หัวเราะไปกับน้องมันด้วยนะ โหย สามัคคีกันเหลือเกิน ใช่ซี้
ผมมันโตแล้วนี่
เอาล่ะจวิ้นใหญ่ สงบสติไว้ อย่าเพิ่งโบกน้อง
เอ็งเป็นพี่ เอ็งเป็นพี่ เอ็งเป็นพี่ ท่องวนไปครับ
นั่งกอดอกสงบจิตสงบใจสักพัก
ม๊าก็เอาอาหารอีกชุดหนึ่งมาเสิร์ฟให้ผม โหย พอได้เห็นใกล้ๆมันไม่ธรรมดาจริงๆครับ
อาหารถูกจัดเหมือนในโรงแรมระดับ 5 ดาวเลย
ช้อนส้อมมีดอะไรนี่วางเป๊ะๆมาก แถมบรรยากาศที่มองออกไปข้างนอกก็เห็นภูเขาสีเขียว
ฮือออ มโนเอาก็แล้วกันว่ามาพักโรงแรมที่สวิส ฮ่าๆๆๆ
ผมเอาผักในจานจิ้มลงบนน้ำสลัดที่ม๊าผมทำ
พอกัดและเคี้ยวเข้าไปคำแรก โอ้ยยย ฟินนน สัมผัสได้ถึงรสชาติที่ละมุนลิ้น
ม๊าทำน้ำสลัดได้อร่อยมากกกกกก
อร่อยจนผมอยากจะเสนออะไรบางอย่างให้ม๊าเอาไปพิจารณาเลยครับ
“ม๊าสนใจทำสลัดเป็นกล่องๆพร้อมกับน้ำไปขายในเมืองไหมครับ
รสชาติน้ำสลัดของม๊าคือมันดีงามมากๆเลย อร่อยกว่าสลัดแพงๆในห้างซะอีกแหน่ะ”
พอผมพูดจบปุ๊บ ม๊าก็ทำตาลุกวาวทันที
“อื้ม ก็ดีเหมือนนะ
ช่วงนี้ผลไม้อย่างอื่นก็ยังไม่ออก ลองทำดูแล้วกัน คุณว่าดีไหมคะ”
“ดีๆๆๆ เราจะได้มีรายได้เพิ่มขึ้นด้วย”
ม๊าหันไปถามป๊า ซึ่งป๊าก็พยักหน้าเห็นด้วย
น่าจะเป็นเพราะว่าส้มทั้งหมดที่ปลูกมานั้นเก็บเอาไปขายหมดแล้ว
และตอนนี้ก็ยังไม่ถึงหน้าของผลไม้อีกหลายชนิด ทำให้ไร่ของผมดูเป็นป่าไปซะงั้น
ไม่มีผลหมากรากไม้ที่งอกออกมาเป็นสีสันแซมๆสักนิดเดียวเลย
“เดี๋ยวผมไป search ดูก่อนนะครับว่าวันไหนมีตลาดเปิดท้ายมั่ง
ผมว่าน่าจะขายได้ดีกว่าไปฝากร้านเขาขายนะ” หลายคนคงสงสัยว่าเอ๊ะ
จบตั้งเศรษฐศาสตร์จากเมืองนอกเมืองนา ทำไมมีความคิดแค่นี้
ทำไมถึงไม่ไปเปิดร้านขายเองเลยล่ะ
เหตุผลก็คือผมและครอบครัวทำอาชีพแบบพออยู่ได้ครับ ไม่มากจนถึงขนาดร่ำรวย
ไม่น้อยจนถึงขั้นไม่มีจะกิน ผมว่านะชีวิตแบบนี้มันสมดุลนะ
ไม่ต้องแสวงหาดิ้นรนอะไรมากมาย แค่เราอยู่กันอย่างมีความสุข
ไม่ถูกเบียดเบียนก็พอแล้วครับ
โถ่ หล่อไปอีกจวิ้นข่าย ฮาๆๆๆ
“หื้ม
ตลาดนัดหลังโรงพยาบาลชิงเต่าหรอ”
ผมคิดในใจ ดูเหมือนโชคชะตาจะเป็นใจให้เราสองมาเจอกันอีกแล้วครับ
ผมนั่งหาตลาดนัดที่พอจะเอาของไปขายได้ แล้วดูชื่อตลาดที่ขึ้นมาสิครับ
หลังที่ทำงานใครเอ่ย
ผมเผลอยิ้มออกมาจนเด็กจวิ้นหลินที่นั่งตรงข้ามทำเป็นไอค่อกไอแค่กใส่ผม
“เฮียนี่มีลับลมคมใน”
พูดไปมือก็พลางจิ้มไส้กรอกใส่ปากไป
“ที่ฉันยิ้มเพราะฉันได้ทำเลดีโว้ย
เอ็งกินๆไปเถอะ อย่าพูดมาก” แถจนสีข้างถลอกแล้วครับ
เรื่องนี้ยังไม่ถึงเวลาที่จะบอกใคร รอไปสักพัก
รอให้เป็นเรื่องของอนาคตดีกว่านะครับ
แหม พูดยังกับดาราดัง
รู้สึกดีต่อใจยังไงไม่รู้ อุปสรรคในการไปหาตัวคุณเภสัชนี่ไม่ค่อยมีนะ
แต่ยังไงก็สู้ปัญหาที่ใหญ่กว่าไม่ได้ นั่นก็คือการที่ทำให้เขาไว้ใจ
อย่าเพิ่งดราม่าสิจวิ้นข่าย
เจอกันไม่กี่ครั้งเอง
มองโลกในแง่ดีเข้าไว้ครับ
ฟ้าเป็นใจซะขนาดนี้แล้ววววว
หลังจากที่กินข้าวเสร็จ
ที่จริงวันนี้ผมควรออกไปเช็คสภาพดินประจำสัปดาห์
แต่ทว่าผมยังตรวจบัญชีที่ค้างไว้ยังไม่เสร็จเลย เพราะมัวแต่รอคุณเภสัชทั้งคืนเลย
พอพูดถึงหัวใจก็คิดถึงอีก โอ้ย
จะพร่ำเพ้ออะไรขนาดนี้ครับ ไม่เข้าใจอารมณ์ตัวเองเลยจริงๆ เดี๋ยวดิ่งเดี๋ยวคึก
เดี๋ยวคิดถึง วนไปแบบนี้แหละครับตั้งแต่เจอคุณเภสัชมา
ผมคิดว่าผมมาอยู่จีนถาวรคงจะครองตัวเป็นโสดตลอดชีวิต แต่โชคชะตาก็เล่นสนุก
พาผมมาให้พบกับคนที่ผมไม่น่าจะชอบได้ แต่ก็ดันชอบขึ้นมาตั้งแต่แรกเห็น
เขาเรียกมันว่า ‘พรหมลิขิต’ ใช่ไหมครับ
รอคำตอบจากสวรรค์ ถ้าเป็นจริง
ชาตินี้ก็ต้องไม่แคล้วกันสินะ !!!
อยากทักแชทจัง แต่ไม่ดีกว่า
ตอนนี้อาจจะเข้าเวรอยู่ก็ได้ ดูโมเม้นสักนิดนึงว่าคุณเภสัชชอบอัพรูปอะไรบ้าง
พอผมเปิดมาหน้าแรก
ผมก็เห็นโมเม้นล่าสุดอัพเมื่อ 1 เดือนที่แล้ว
เป็นรูปริมแม่น้ำข้างหน้าโรงพยาบาล โหย ถ่ายได้สวยมาก
ปกติผมไม่เคยเห็นหน้ารพ.สวนขนาดนี้ ฝีมือการถ่ายภาพไม่ธรรมดาเลยนะครับเนี่ย
เลื่อนไปเรื่อยๆก็เจอแต่รูปแพนเค้ก แพนเค้ก
และก็แพนเค้ก พร้อมระบุร้านด้วยว่าร้านชื่ออะไร อยู่ตรงไหน
ความอร่อยได้ระดับเท่าไหร่
คุณเภสัชชอบทานแพนเค้ก
ละดูท่าทางชอบมากโดยเฉพาะแพนเค้กรูปหมีน้อยเนี่ย
ผมสังเกตว่าร้านไหนที่ทำรูปหมี คุณเขาจะมีหัวใจในแคปชั่นเยอะๆ
โอ้ย
ไม่คิดว่าคนขรึมๆจะมีมุ้งมิ้งอะไรแบบนี้ ><
ว่าแล้วก็อยากหัดทำแพนเค้ก…แต่สกิลการทำอาหารของผม
มันค่อนข้างไปทางห่วยแตก…
แต่ไม่เป็นไรครับ ฝึกทำไปเรื่อยๆ
อร่อยก็ไชโย ไม่อร่อยก็ทำจนกว่ามันจะอร่อยนี่แหละ
ผมดูวิธีการทำแพนเค้กใน internet
ดูๆแล้วผมก็ว่ามันทำไม่ยากนะ แต่จะอร่อยไหมก็อีกเรื่องนึงครับ
พอดูเสร็จผมเดินลงไปข้างล่าง
เข้าห้องครัวไปหาพวกแป้ง เนย กลิ่นวนิลา ไข่ ไซรัป
ค้นๆไปบ้านผมมีหมดทุกอย่างเลยครับ แต่เอ๊ะ ทำไมม๊าไม่เคยทำให้ผมกินเลยหว่า
หรือว่าจะทำให้จวิ้นหลินกินตอนเช้าเท่านั้น 😂
น้องชายตัวแสบของผมเดินผ่านห้องครัว แล้วเห็นผมกำลังยืนไล่ลำดับว่าจะต้องใส่อะไรก่อน
น้องมันคงสงสัยเลยวิ่งเข้ามาหาผมทันที
“เฮียจะทำอะไรน่ะ แล้วมันจะกินได้ไหม”
โหย คำถามแรกก็กวนโอ้ยผมซะแล้ว ฮือ แต่ก็จะไปโบกไม่ได้ละ
เพราะมันคือความจริงว่าผมทำอาหารอะไรมันก็กินไม่ได้สักอย่าง
“แพนเค้ก แต่เอ็งต้องรอชิมของเฮียนะ
ห้ามไปไหน !!” ผมพูดพร้อมกับเอานิ้วจิ้มไปตรงหน้าผากเจ้าตัวแสบ
เด็กข้างหน้าบึนปากใส่ผม
“ได้ครับ
แต่ครั้งนี้ครั้งเดียวพอนะเฮีย ผมไม่อยากท้องเสียน่ะ” เอะอะก็แซะผมตลอดไอ้น้องคนนี้เนี่ย
อายุไม่กี่ขวบปากก็จัดซะแบบ เฮ้อ
“งั้นเอ็งช่วยอ่านวิธีทำที่เฮียจดนะ
เดี๋ยวเฮียจะทำตามที่เอ็งบอก” ไหนๆน้องมันก็มาแล้ว ก็ให้ช่วยบอกวิธีทำเลยก็แล้วกัน
ช่วงนี้เด็กฮ้าวเฉียงเพื่อนเล่นของน้องผมที่อยู่ข้างบ้านคงจะยังไม่กลับจากในเมือง
เพราะไปเรียนพิเศษ ส่วนน้องผมคงจะให้เรียนตอนม.ปลายทีเดียวเลยครับ
ตอนนี้ก็ปล่อยให้เรียนๆเล่นๆไปก่อน
“เคครับ”
“ดีมาก”
ผมเอามือขยี้ผมน้องมันแรงๆด้วยความเอ็นดู อิอิ ให้มันได้อย่างนี้สิน้องรักของผม
ฮ่าๆๆๆ
ว่าแล้วจวิ้นหลินก็เริ่มอ่านวิธีทำ ผมก็จัดการทำตามโดยเอาแป้งกับเกลือและน้ำตาลมาร่อนๆๆๆแล้วเอามาผสมกับไข่
ใส่นมสดและเนยละลายตามลงไป ตีๆๆๆๆ ตีจนแป้งในชามเข้ากันเป็นเนื้อเดียว
จากนั้นผมก็ตั้งกระทะ ทาเนยให้ทั่วๆ ก่อนที่จะหยอดแป้งลงไป
จวิ้นหลินเดินดุ๊กดิ๊กมาดูข้างผมๆ
ผมยิ้มให้กับแพนเค้กฝีมือตัวเองที่ทำเป็นครั้งแรก ภูมิใจอ่ะครับ
แต่คนน้องที่ยืนอยู่ข้างๆนี่สิทำไมทำคิ้วขมวดเป็นปมขนาดนั้น
“เฮีย ทำไมมันไม่ฟูเลยอ่ะ”
จากที่ผมยิ้มแป้นก็หุบยิ้มลงทันที เออ
ทำไมแป้งมันไม่ฟูเหมือนกับที่ดูในเน็ตเลยอ่ะครับ หรือว่าผมเขียนข้ามขั้นตอนไป หรือลืมส่วนผสมอะไรบางอย่าง
“เออ นั่นสิ เอ็งอ่านทุกขั้นตอนไหม”
ผมถามจวิ้นหลิน น้องชายผมก็ส่ายหน้ารัวๆ
“เฮียลืมผงฟูแน่ๆ” จวิ้นหลินบอกผม ผมก็รีบไปที่โต๊ะเตรียมอาหาร
สายตากวาดมองไปทั่วโต๊ะ ก็พบว่า...ผมลืมหยิบผงฟู
โอ้ยยยยย ตีแป้งซะกะละมังใหญ่
ลืมผงฟูไปนิดเดียวเอง ฮือออออออออ
“เออว่ะ ไม่เป็นไร เดี๋ยวเฮียตีแป้งใหม่”
ใครว่าผมจะท้อง่ายๆครับ ไม่มีทางหร๊อก ผมเริ่มทำทุกอย่างใหม่ทั้งหมด เสียดายของนิดหน่อยก็ไม่เป็นไร
คราวนี้ผมหยอดแป้งที่ผสมลงในกระทะ
ยืนรอลุ้นกับจวิ้นหลิน รอสักพักแป้งมันก็ขึ้นฟูเป็นฟองปุดๆเลยครับ สำเร็จละ
แพนเค้กของผม อร่อยแน่ๆ ผมวางแพนเค้กลงในจานพร้อมกับราดไซรัปรสสตรอเบอร์รี่หอมๆ
โง้ยย น่ากินมากกกกก แต่จะอร่อยไหมก็ต้อมถามจวิ้นหลินแล้วครับ ฮ่าๆ
เสร็จแล้ววววว
แพนเค้กร้อนๆแผ่นแรกของหวังจวิ้นข่าย
“ไหนเอ็งลองมาชิมซิ”
ผมยื่นจานให้จวิ้นหลิน น้องผมก็ตักแพนเค้ก เป่าสองสามทีแล้วก็ยัดใส่ปาก
“กินแล้วอย่าลืมบอกด้วยว่ามันใช้ได้ไหม”
ผมรอคำตอบของน้องอย่าใจจดใจจ่อ จวิ้นหลินทำหน้าแหยๆ ผมก็เริ่มใจเสียแล้วครับ เฮ้อ
ไม่อร่อยแน่ๆอ่ะ
“โหยเฮีย
ผมไม่เชื่อว่าแพนเค้กอันนี้เฮ้ยทำอ่ะ ครูสอนทำอาหารที่ไหนมาเข้าสิงเฮีย ทำไมอร่อย”
โอ้ย เด็กนี่มันหลอกผม อร่อยแล้วจะทำหน้าแหยๆใสเพื่อ ฮืออออ ดีใจจจ
ทำครั้งแรกน้องก็ชมแล้วว่าอร่อย โอ้ยยย ผมดีใจมากจนยิ้มแก้มแทบปริเลย
“แล้วเอ็งมาทำหน้าแหยๆใส่ทำไมวะ
ทำไมไม่ทำหน้าระรื่นแบบในรายการอาหาร”
“ผมแกล้งเฮียไง ง่ายๆ ฮ่า” โหยเด็กนี่
กวนตลอด 24/7
เลยนะ ฮือ ผมจะไม่บอกว่าจะโบกน้องไปอีก 2 อาทิตย์
แงงง้
อย่างน้อยเจอคุณเภสัชครั้งหน้า
ผมหวังว่าผมจะได้ฝากแพนเค้กที่ทำด้วยความรักอันบริสุทธิ์ฝีมือผมไปให้เขานะ
ถ้าเจอก็จะได้ให้ ไม่เจอก็ไม่เป็นไรครับ กินเองก็ได้ ฮ่าๆ
“เอ้อ
เอ็งไปถามม๊าให้หน่อยว่าจะพร้อมขายสลัดเมื่อไหร่ ฉันจะได้โทรไปจองที่”
“ได้ๆ รอแป๊บเน้อ”
พอแพนเค้กอร่อยปุ๊บ
ผมก็อยากจะทำไปให้คุณเภสัชปั๊บ โอ้ย นี่ผมจะมีมาตราการเร่งรัดคุณม๊าของผมให้รีบขายไวๆเลยหรอครับเนี่ย
ความรัก is calling มากๆ ฮ่าๆๆๆ
“เฮีย ม๊าบอกวันอังคาร
แล้วบอกให้เฮียไปซื้อพวกกล่องมาใส่ด้วย” จวิ้นหลินเดินมาบอกผม พอได้ยินผมก็ดีใจเลย
จะได้เจอคุณเภสัชอีกแล้ววววว
ได้เจอสักนิดนึงก็ยังดีครับ จะมาบึ้งตึงหรือจะเมินใส่
ผมก็อยากเห็นทั้งนั้น
รอให้ถึงวันอังคารไม่ไหวแล้วครับทุกคนนนนน
Qianxi’s Part
วันนี้ผมขึ้นมาทำงานบนวอร์ดเด็กครับ
เป็นวอร์ดที่เสียงดังมาก จะจัดยาอะไรก็ต้องตั้งสติแล้วค่อยๆดูไป
ถ้าใส่ยาให้คนไข้ผิดคน ผมล่ะซวยแน่ๆ ใครว่ามีแต่หมอครับที่ซวย
เภสัชกรก็อาจจะซวยด้วยเช่นกัน
นอกจากเสียงเด็กจะดังแล้ว
เสียงเม้ามอยของพี่พยาบาลสาวก็ดังไม่แพ้กัน
“แกกก ดูที่ยัยเฟยเจินสิ
ถ่ายรูปคู่กับพ่อค้าขายสลัด หล่อมากอ่ะแกกก ดูๆๆๆ”
“ถ้าตัดหน้ายัยเฟยจินออกจะเป็นรูปที่เพอร์เฟคมากแก”
“จริงมะ ฮ่าๆๆๆ” เสียงเม้ามอยของพี่พยาบาลข้างนอกห้องดังมาถึงข้างในเลยครับ
ผมรู้เลยว่าวันนี้พี่เขาคุยกันเรื่องพ่อค้าแซ่บอีกแล้ว
คราวก่อนก็พ่อค้าขายถังหูลู่ มาวันนี้ก็พ่อค้าขายสลัดอีก
ตลาดนี้คือมีแต่พ่อค้าหล่อๆหรอ
จะหล่อสู้ผมสักกี่คนกัน ฮ่าๆ
ใกล้เลิกงานแล้ว เย็นนี้ผมวางแผนว่าจะไปซื้ออะไรที่ตลาดสักหน่อย
เพราะผมเบื่อที่จะกินมาม่าแล้ว เดี๋ยวผมจะร่วงหมดหัวเอา
“น้องเภสัชๆ เดี๋ยวออกเวรแล้วใช่ไหม”
“ครับ ทำไมหรอพี่”
จู่ๆพี่พยาบาลคนสวยก็เดินเข้ามาถามผม สงสัยคงต้องวานให้ซื้อของขึ้นมาให้แน่ๆ
“พี่ว่าจะให้น้องฝากซื้อสลัดให้หน่อยน่ะ
สัก 3
กล่อง แล้วก็ฝากถ่ายรูปคนขายเดี่ยวๆมาด้วยนะ
พี่เห็นในวีแชทแล้วมีแต่ชะนี ขอบคุณน้าสุดหล่อ” นั่นไง เป็นอย่างที่คิดไว้ไม่ผิด
ผมยังไม่ทันตอบรับพี่พยาบาลก็เอาเงินมายัดใส่มือผมแล้ว เผด็จการมาก
“เอ่อ ได้ครับ” ผมตอบรับไปตามมารยาท เฮ้อ
ไม่เป็นไร ไหนๆก็จะเลิกงานแล้ว เสียเวลานิดหน่อยก็ช่างมันครับ
มีอะไรๆก็ช่วยเหลือกันไป
เวลา 16.30 ผมเลิกงานแล้วก็ตรงดิ่งไปที่ตลาดทันที พอก้าวเข้าไปปุ๊บ โอ้โห
ของกินเยอะมากเลยครับ อยู่ที่นี่มาตั้งเดือนนึงยังไม่เคยมาเดินเลย ติดเวรตลอด
ก็ต้องกินมาม่าวนไปทุกวันครับ ก่อนที่ผมจะเพลิดเพลินกับของกินที่วางเรียงรายยั่วจนน้ำลายจะไหลแล้ว
ผมต้องไปหาร้านสลัดผักพ่อค้าหล่ออะไรนั่นก่อน
เดินมาเกือบสุดท้ายตลาด
ผมก็เห็นร้านสลัดที่มีสาวๆยืนต่อคิวถ่ายรูปกับพ่อค้ายาวเหยียดเลย
และก็ยืนบังจนผมไม่เห็นหน้าพ่อค้าด้วยซ้ำ จะฮอตอะไรเบอร์นั้น
“สลัดกับพ่อค้าอันไหนอร่อยกว่ากันคะ” เสียงของเด็กวัยรุ่นผู้หญิงเอ่ยถามพ่อค้า
คำถามนี้เรียกเสียงหวีดร้องของเหล่าผู้หญิงที่ยืนล้อมนั่นดังมากเลยครับ
“ไม่เชื่อก็ต้องลองซิคร้าบ”
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด”
โหย กรี๊ดซะจนผมแสบหูเชียว
เอ๊ะ เสียงทำไมมันคุ้นๆครับ
เหมือนเคยได้ยินมาก่อนเลย ผมพยายามเขย่งตัวมองไปที่ต้นเสียงนั้น
เฮ้ย นี่มันคุณจวิ้นข่าย !!!
ไหนบอกแค่ทำสวนไง ไหงมาขายสลัดวะครับ
ผมชั่งใจว่าจะเข้าไปซื้อดีไหม จะบอกไปว่าสลัดหมดแล้ว
พี่นกนะครับ แต่ก็เสียมารยาทอีก และก็คงจะหมดยาก เพราะจากที่เขย่งมองแล้ว
สลัดยังเหลืออีกเพียบเลยครับ สาวๆพวกนั้นซื้อไปก็คงจะเหลือถึงผมบ้าง
เดี๋ยวยืนรอเอาละกัน
เดี๋ยวค่อยไปซื้อคนสุดท้าย
ยืนรอไป 45 นาที สาวๆที่ยืนล้อมก็ค่อยๆหายไป ผมมองสลัดบนโต๊ะก็ยังเหลืออยู่ประมาณ 4
กล่อง
เอาวะ เข้าไปซื้อก็ได้
“เอ่อ ยังขายอยู่ไหมครับ”
พ่อค้าที่กำลังก้มลงหาของอยู่ก็เงยหน้าขึ้นมา พอเห็นว่าเป็นผมก็ยิ้มจนเขี้ยวแทบจะข่วนผมแล้ว
ดีใจอะไรขนาดนั้นนนนน
“คุณเภสัช !!! เอ่อะ ยะ...ยะ....ยังขายครับ จะเอากี่กล่องครับ” ดูท่าทางลุกลี้ลุกลนมาก
ฮือออ ตลกอ่ะ ผมเผลอสบถขำออกมาด้วย ฮ่าๆๆๆๆ
“3 กล่องครับ
พอดีพี่พยาบาลฝากผมซื้อน่ะ” ผมหยิบกล่องสลัดขึ้นมาดู เฮ้ย ก็เข้าท่านะ มีไข่มีแฮม
ผักก็ดูสดมากๆ น้ำสลัดก็น่ากินใช่ย่อยเลย
“แหมผมเหลือ 4
กล่อง คุณช่วยซื้ออีกกล่องไม่ได้หรอครับ นะๆๆๆ”
ทำหน้าตาอ้อนวอนซะจนผมอยากเอาศอกตีหน้าผากสักทีนึง ผมว่าผมก็จะซื้อเพิ่มอีกกล่องแหละ
แต่ผมขอแกล้งคุณจวิ้นข่ายอะไรนั่นก่อน
“แถมให้ไหมล่ะครับ”
ผมลองถามด้วยสีหน้าที่จริงจัง นึกว่าคุณจวิ้นข่ายจะทำหน้าบึ้งตึงงอน ที่ไหนได้
จัดการใส่กล่องที่สี่ให้ผมจริงๆเลยครับ
“ได้สิคร้าบ
เพราะเห็นว่าเป็นคุณเภสัชเลยนะเนี่ย” คุณจวิ้นข่ายยื่นถุงสลัดมาให้ผม 4
ชุดจริงๆ เฮ้ยยย ทำถึงขนาดนี้เลยหรอ
“ไม่ต้องๆ ผมพูดเล่นครับ
ผมกะจะซื้ออีกกล่องด้วยแหละครับ สลัดคุณน่ากินดี” ก็พูดไปตามตรง
คุณพ่อค้าข้างหน้าก็ยิ้มแทบจะไม่หุบ แถมยังหน้าแดงอีก อะไรกันเนี่ย
ผมแค่มาซื้อของนะ
“ไหนๆผมจะแถมให้แล้วก็เอาไปเลยครับ เอ้อ”
พอพูดจบเขาก็หันไปหยิบกล่องขนมที่วางไว้อยู่ข้างหลังแล้วยื่นให้ผม
“แพนเค้กครับ
ผมเห็นว่าคุณเภสัชชอบทานแพนเค้ก ผมเลยทำมาให้ รูปหมีมันอาจจะเหมือนหมีควาย
แต่รสชาติผมรับประกันได้เลยว่า 10/10 แน่นอน
เพราะผมใส่ใจอันบริสุทธิ์เข้าไปด้วยครับ” ผมมองเขาด้วยสายตาที่อึ้งมาก
เขาก็ยังยิ้มพิมพ์ใจอยู่นะ แสดงว่าเขาแอบไปดูโมเม้นในวีแชทผมมาใช่ไหม
ถึงได้รู้ว่าผมชอบกินแพนเค้กมากๆ
“ขอบคุณนะครับ” ผมรับขนมนั่นมาแบบงงๆ
แล้วก็จ่ายเงินเขาไปตามราคาสลัดทั้ง 4 กล่องแล้วเดินกลับขึ้นไปที่ตึก
“บ๊ายบาย ทานให้อร่อยนะคร้าบบบบ”
เสียงเจื้อยแจ้วของคุณพ่อค้าก็ดังเข้ามาในโสตประสาทของผม
อยากจะหันไปดูหน้าตอนนี้จริงๆว่ายังยิ้มอยู่ไหม แต่ไม่เอาดีกว่าครับ
ท็อปฟอร์มไว้ก่อน ฮ่าๆ
พอขึ้นลิฟท์ผมก็ยกกล่องแพนเค้กขึ้นมาดู
เป็นแพนเค้กรูปหมีน้อย มาพร้อมกับไซรัปรสส้ม สตรอเบอร์รี่ 2
ลูก วิปปิ้งครีมหย่อมนึง หน้าตาเจ้าหมีน่ารักอยู่นะครับ เหมือนคุมะที่ผมชอบนะ
และไม่เห็นเหมือนหมีควายตรงไหนเลยครับ
ผมเผลอยิ้มออกมาอีกแล้ว เฮ้ย
เกิดอะไรขึ้นกับผมเนี่ย
เอ๊ะ เหมือนผมลืมถ่ายรูปเขา
เดินมาซะไกลแล้ว แต่ยังไงก็ต้องเดินผ่านตลาดอยู่ดี
หวังว่าเขายังไม่เก็บร้านนะ
ถึงวอร์ดปุ๊บ ผมก็เอาสลัดให้พี่พยาบาลปั๊บ
แต่พี่เขาไม่ถามถึงสลัดหรอก ถามถึงแต่รูปถ่ายคุณพ่อค้า ผมก็บอกพี่เขาไปว่าลืมนะ เดี๋ยวถ่ายแล้วส่งให้
พี่เขาก็โอเค ไม่ได้ว่าอะไร
เสร็จสิ้นภารกิจ
ผมก็เดินกลับไปที่ตลาดเพื่อที่จะถ่ายรูปคุณพ่อค้า
พอเดินไปถึงที่ร้านเขาก็กำลังเก็บของพอดี
“เอ่อ คุณจวิ้นข่ายครับ
ผมขอถ่ายรูปได้ไหม” เขาหันมามองผมด้วยสีหน้าและแววตาที่สดใสเหมือนเดิม
ถึงแม้ว่าใบหน้าจะเต็มไปด้วยเม็ดเหงื่อที่มันหยดลงมาก็ตาม
“ได้สิครับ ถ่ายคู่หรอ
เดี๋ยวผมเช็ดหน้าก่อนนะครับ” เฮ้ยเดี๋ยวๆ ผมไม่ได้บอกว่าจะถ่ายคู่เลยนี่นา
“เอ่อ ไม่ใช่ครับ ถ่ายคุณเดี่ยวๆนะ
พี่พยาบาลเขาอยากดู” ผมรีบยกมือห้ามคุณจวิ้นข่ายทันที แหม
ผมอยากจะถ่ายคู่ด้วยซะที่ไหน
“อ่อ ผมก็ดีใจไป ก็ได้ครับ”
พูดจบเขาก็ยืนนิ่งๆหล่อๆให้ผมถ่าย ผมบอกให้เปลี่ยนท่าเป็นชู 2
นิ้วเขาก็ทำตามนะครับ แววตาที่ผมเห็นคือเขาดูมีความสุขจริงๆ
อาจจะเป็นเพราะสลัดขายหมดตั้งแต่วันแรกเลยมั้งครับ เลยมีกำลังใจที่จะทำต่อ
“ขอบคุณนะครับ” ผมบอกเขาไป
คุณจวิ้นข่ายก็ส่ายหน้า แถมยังยิ้มให้ผมอีก ไม่เมื่อยหน้าบ้างหรือไง
“ไม่เป็นไรครับ วันนี้ผมมีความสุขจริงๆ
เฮ้อ สลัดขายหมดตั้งแต่วันแรกเลย ดีกับใจเหลือเกิน” ผมคิดไม่ผิดว่าวันนี้คุณพ่อค้าดีใจที่ของขายหมด
พูดพร้อมกับเอาผ้าขนหนูเช็ดเหงื่อบนหน้า ตามตัวก็เปียกเหงื่อไม่ต่างกันเลย
“ถ้าคุณทำแบงก์ชาติ
คุณก็ไม่เหนื่อยแบบนี้หรอก” ผมก็พูดไปตามตรง เป็นผมผมก็เลือกทำงานในห้องแอร์สบายๆ
ดีกว่าจะต้องมานั่งขายของ เจอกับอากาศร้อนแบบนี้นะ
“ความสุขมันต่างกันไงครับ
งานที่แบงก์ชาติเงินเยอะ สบายก็จริง แต่คุณรู้ไหม มันทั้งกดดัน ทั้งเครียด
เพราะมันคือองค์กรใหญ่ ทำอะไรก็ต้องเนี๊ยบ ต้องเพอร์เฟค ต้องดีๆๆๆ ไปหมดทุกอย่าง
ผิดพลาดก็ไม่ได้ ทำไปนานๆสุขภาพจิตเสียครับผมบอกเลย” อืม มันก็จริงของเขาเนาะ ดูจากอารมณ์ที่เขาพูดแล้วเหมือนตอนนั้นเขาคงทำงานหนักมาก
พอถึงขีดสุดมันก็ไม่ไหว ต้องเดินออกมายังจุดที่สบายใจ ผมว่าเขาคิดดีนะครับ
“อ่าๆ ผมเข้าใจครับ ก็เห็นดูเหนื่อยๆ”
“ผมเห็นคุณเภสัชผมก็หายเหนื่อยแล้วครับ
ฮ่าๆ” มิวายทำตัวแบบที่เจอกันวันแรก เฮ้อ เห็นทีว่าจะต้องไปแล้วครับ
เดี๋ยวเจอมุกบ้าบออะไรอีก
“งั้นผมกลับหอแล้วนะครับ
ขอบคุณนะครับสำหรับแพนเค้ก”
“ผมยินดีครับ ไว้เจอกันอีกนะครับ”
ผมยิ้มบางๆบอกลาคุณพ่อค้าเดินหันหลังกลับไปยังหอพัก
ถึงห้องพักผมก็หิวพอดีเลยครับ
ว่าแล้วก็นั่งที่โต๊ะแล้วรีบเทสลัดใส่จานแล้วราดน้ำสลัดทันที
หิวจนท้องร้องเป็นเพลงแล้ววววว
ชิมสลัดเข้าไปคำแรก ผมก็อึ้งเลยครับ
มันอร่อยมากกกกก น้ำสลัดหวานเปรี้ยวกำลังดี ผักก็สดกรอบสุดๆ
อร่อยจนผมกินหมดจานภายในเวลา 10 นาที เป็นเพราะว่าความหิวหรือความอร่อยกันนะ
ฮ่าๆๆ
พอทานของคาวเสร็จก็ต้องต่อด้วยของหวาน
ผมหยิบจานแบนสำหรับใส่แพนเค้กโดยเฉพาะ
จัดการวางขนมรูปหมีนั่นพร้อมกับราดไซรัปรสส้มให้มันเยิ้มๆ ดูเหมือนทานที่ร้าน
พอจัดแต่งจานเสร็จปุ๊บ ก็หยิบมือถือขึ้นมาถ่ายรูปเก็บไว้ทันที
ผมดูรูปในมือถือที่ถ่ายไว้แล้วก็ยิ้มออกมา น่ารักดีนะครับ J
ชิมสักหน่อยสิว่าจะอร่อยไหม
อื้มมมม ใช้ได้เลยแฮะ
แป้งนุ่มหวานกำลังดี ไซรัปรสส้มก็เหมือนจะทำเองด้วย อร่อยเช่นกันครับ
ถ้าผมให้คะแนน ผมก็คงจะให้ 8/10 เพราะว่าแป้งบางไปนิด
หวงของรึไงครับคุณพ่อค้า ฮ่าๆๆๆ
พอกินเสร็จผมก็ต้องเอารูปแพนเค้กลงโมเม้น...แต่ทว่าถ้าลงไป....จะเขียนว่าอยู่ร้านไหนดีล่ะ
ญาติคนไข้ฝากมาก็แล้วกัน ฮ่าๆๆๆ
ไม่อัพก็กลัวเขาจะเสียใจ
อัพสักหน่อยก็แล้วกัน เป็นกำลังใจให้ ฮ่าๆ
มื้อนี้อิ่มอร่อยมากเลยครับ เสียเงินไป 15
หยวนเองครับ ได้ของกินมาตั้งสองอย่างแหน่ะ
บางที ผมก็ควรเปิดใจดูสักนิด
ก็ไม่ได้เสียหายอะไรเลยนี่ครับ เผื่อจะได้เพื่อนใหม่จากชิงเต่าเพิ่มมาอีก 1
คนด้วยซ้ำ
มองโลกในแง่ดีอีกนิดนะเชียนซี J
อิ่มแล้วก็ต้องอาบน้ำนอน ไม่สิ
ผมต้องสรุปรายการยาที่จะต้องสั่งซื้อในเดือนนี้อีก งานเยอะจริงๆเลยครับ ช่วยผมด้วยยยย
บ่นไปงานก็ไม่เสร็จหรอกครับ ฮ่าๆ
ผมขอตัวไปทำงานก่อนนะครับ บ๊ายบาย
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Talk :
สวัสดีค่า หายกันไปนานพอสมควร วันนี้ไรท์กลับมาต่อแล้วนะคะ เผอิญช่วงนี้ไรท์อยากกินแพนเค้ก ไรท์เลยทำกินไปเมื่อวาน พร้อมกับรัวฟิคที่ได้พล็อตมาพอดีก่อนที่จะต้องลาไปสอบ 1 เดือนเต็มๆเลยแงงงง้ คุณเภสัชเริ่มเปิดใจให้กับคุณจวิ้นข่ายเล็กๆแล้วนะคะ หลังจากที่ฟอร์มจัดมานาน ฮ่าๆ ถือว่าเป็นเรื่องดีสำหรับคุณจวิ้นข่ายเลยทีเดียว แววนกเริ่มน้อยลงแล้วค่ะ (ฮา) ฝากติชม หวีดกันได้ที่ tag #DrugDailyKQ ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านกันนะคะ :)
