-6-
ผมกลับบ้านมาด้วยรอยยิ้ม ☺
ป๊ากับม๊าคงคิดว่าเป็นเพราะขายสลัดหมดตั้งแต่วันแรก
อันที่จริงมันก็ใช่นะครับ แต่ก็เป็นแค่เหตุผลรองเท่านั้นแหละ
เหตุผลหลักของผม...คือคนที่มาซื้อคนสุดท้ายมากกว่านะ
“เหนื่อยเลยนะเฮีย
ทำงานธนาคารดีๆไม่ชอบดันชอบเป็นพ่อค้า”
จวิ้นหลินเดินเข้ามาหาผมในห้องพร้อมกับสมุดการบ้าน นั่งแหม่ะอยู่บนเตียงผม
ผมกำลังนั่งตัดเล็บเท้าอยู่ ตอนเก็บของเผลอเดินสะดุดฟุตบาทครับ
วันนี้ไม่ได้ใส่ผ้าใบมาอีก เล็บเกือบขาดแหน่ะ แหม่ เจ้าน้องชายก็อดแซะผมไม่ได้เลยนะครับ
หยุดบ้างก็ได้เว้ยยย
“เหนื่อยแต่มีความสุขเว้ย”
พูดจบผมก็อมยิ้ม ก็นะ ความสุขของผมมาให้เห็นถึงตรงหน้า
เป็นใครก็อดยิ้มไม่ได้ทั้งนั้นแหละครับ จริงไหม
“เฮียจะมีความสุขอะไรก็เรื่องของเฮีย
แต่เฮียต้องสอนการบ้านเลขพร้อมกับติวให้ผมด้วย” นี่น้องชายหรือป๊าครับเนี่ย
สั่งคำสั่งยาวเป็นหางว่าวเลย สงสัยคงต้องเรียกพี่เค้าว่าเฮียใหญ่แล้วมั้งครับเนี่ย
ฮ่าๆๆๆ
หลังจากที่สอนการบ้านคุณเฮียใหญ่เสร็จเรียบร้อย
ผ่านไปสองชั่วโมง ตอนแรกผมคิดว่าจะมานั่งตรวจบัญชีที่ทำค้างไว้ให้เสร็จ
แต่...ขี้เกียจแล้วอ่าครับ ขอนอนเล่นมือถือ ตากแอร์สบายๆ
แล้วค่อยมาทำตอนเที่ยงคืนละกัน
ทุกๆวันผมจะเช็ค
moment ใน wechat วันละ 1 ครั้ง
ซึ่งวันนี้ผมยังไม่ได้กดเข้าไปดูเลยครับ
ขอดูสักหน่อยละกันว่าเพื่อนๆหรือแม้กระทั่งคุณเภสัช จะอัพอะไรไว้บ้างน้า เลื่อนๆไปก็เจอแต่เพื่อนมันอัพรูปไปเที่ยวยุโรปรัวๆ
บ้าง ไปเรียนต่อปริญญาเอกกันบ้าง ที่ยิ่งไปกว่านั้นก็คือ...แต่งงานครับ เฮ้อ
พอเห็นภาพเพื่อนๆแต่งงานแล้วผมก็ใจหวิวๆอยู่เหมือนกันนะครับ
ไม่ใช่ว่ากลัวจะไม่ได้แต่งนะ กลัวชาตินี้จะไม่มีแฟนเลยซะมากกว่า โสดมาก็ 3
ปีแล้วนะ...
พอๆหวังจวิ้นข่าย อย่าขุดอดีตขึ้นมาให้หน่วงใจ มันจบไปแล้ว แล้วนายก็ควรเริ่มต้นใหม่กับ...
อร้ากกกกกกกกกกกกก
นี่มัน นี่มัน นี่มันนนนนนนนนนนนนนนนนนน
ผมมือสั่นจนมือถือจะตกลงไปกองกับเตียงแล้ว
ใจสั่นระดับ 7 ริกเตอร์ หัวใจมันแทบจะระเบิดออกมา TT____TT
แพนเค้กที่ผมทำให้คุณเภสัช
แล้วคุณเภสัชมาอัพลง moment อ่ะ จากที่กำลังจะหน่วง
พอเห็นโพสนี้แล้วผมอารมณ์ดีขึ้นมาทันเลยครับ โอ้ยยยยยย ผมดีใจมาก
ดีใจจนอยากจะกรี๊ดออกมา แต่นี้ก็จะสี่ทุ่มแล้ว คงจะกระโดดโลดเต้นไม่ได้แล้วครับ
เดี๋ยวป๊าม๊าน้องมจะตื่นเอา
แล้วดูแคปชั่นใช้
“ญาติคนไข้ให้ผมมาครับ” แล้วมีอีโมยิ้มด้วยอ่ะ ฮื่ออออออ
ไม่บอกว่าผมให้มาก็ไม่เป็นไรครับ
แค่นี้รอยยิ้มแมวๆของผมก็หุบไม่ลงทั้งคืนแล้วครับทุกคน ><
ขอทักทายคุณเค้าสักหน่อยก็แล้วกัน
Junkai : แพนเค้กอร่อยไหมครับ
ทักทายเสร็จผมก็วางมือถือพร้อมกับเอาหน้าซุกหมอนรัวๆ
ว้อยยยย ผมเป็นอะไรครับเนี่ย ทำไมถึงเขินได้ขนาดนี้หวังจวิ้นข่ายยยยย
คุณเภสัชอัพรูปตอนสองทุ่มครึ่ง
ตอนนี้ก็สี่ทุ่มแล้ว ป่านนี้คงจะนอนแล้วมั้งครับ วันนี้ผมเห็นเค้าดูเหนื่อยๆนะ
พรุ่งนี้เช้าก็อาจจะตื่นมาตอบแชทผม
แต่ผิดคาด...
โทรศัพท์มือถือของผมแจ้งเตือนขึ้นมา คุณเค้าตอบแชทผมตอนตีสอง
ซึ่งผมเองก็นั่งทำงานอยู่ ผมไม่รีรอรีบคว้ามือถือขึ้นมาดูทันที
Qianxi : อร่อยดีนะครับ แต่แป้งบางไปหน่อย
Junkai : วันหลังผมทำทานอีกนะครับ เอ ว่าแต่
ทำไมคุณนอนดึกจังเลยครับ
Qianxi : ปั่นงานน่ะครับ เพิ่งเสร็จเมื่อกี้เลย
ผมรีบถามเค้าไปด้วยความเป็นห่วง
ก็แหงล่ะสิ ทำงานไม่เป็นเวลา ออกเวรเช้าแทนที่จะได้พักผ่อน
กลับกลายเป็นว่าต้องมาทำงานงกๆอีก ตีสองแล้ว
ขอให้คำตอบของคุณเภสัชต่อไปนี้ตอบผมว่าเข้าเวรดึกด้วยเถอะครับ
Junkai : โหย งานเยอะอะไรขนาดนั้นครับ
หวังว่าพรุ่งนี้คุณไม่ได้เข้าเวรเช้าใช่ไหม
Qianxi : ทายผิดแล้วครับ ผมทำงานอีกทีตอน 7
โมงเช้าน่ะ
เฮ้ย ให้ตายเถอะ
ทำไมงานมันหนักขนาดนี้เนี่ย ถึงว่าทำไมเพื่อนผมที่ทำงานโรงพยาบาลรัฐถึงลาออกรัวๆ
ตอนนี้ผมเข้าใจแล้วครับ
Junkai : ทำไมงานหนักขนาดนี้ครับ
วันนี้ผมเห็นคุณเภสัชดูเหนื่อยๆ แสดงว่านอนน้อยติดๆกันแบบนี้หรอครับ
Qianxi : ใช่ครับ แต่ผมชินละ ฮ่าๆๆๆๆๆ ว่าไปคุณก็นอนดึกเหมือนกันนะ
ยังจะมีอารมณ์มาหัวเราะใส่ผมอีก
ฮือออ ทำไมน่ารักๆๆๆ >< หวังจวิ้นข่ายนายควรให้คุณเภสัชไปพักได้แล้วนะ
มัวแต่มาฟงมาฟินอะไรอยู่ได้ !!!
Junkai : ผมก็ทำงานเหมือนกันครับ ฮ่าๆ งั้นผมไม่กวนคุณแล้ว
รักษาสุขภาพนะครับ หลับฝันดีครับ
ผมเพ่งหน้าจอมือถืออย่างใจจดใจจ่อ
คราวนี้คุณเค้าจะบอกฝันดีผมไหม...
ตึกๆ....ตึก...ตึกๆ...(เสียงหัวใจผมเองครับ)
Qianxi : ขอบคุณครับ ผมจะพยายาม ฮ่าๆๆๆ
ฝันดีเช่นกันครับ
Junkai : Sent Sticker
อร้ากกกกกกกกกกกกกก
หวีดรอบที่สองงงงง หวีดยามดึก หวีดๆๆๆๆ ฮื่ออออออออออออออออ
คุณเค้าบอกฝันดีผมแล้วครับบบบ
โอ้ยยยยย
แล้ววันนี้ก็จบลงด้วยรอยยิ้ม
ผมวางโทรศัพท์ของผมลงอย่างเบามือ นั่งกอดหมอนพร้อมกับปล่อยความคิดไปเรื่อยเปื่อย
ผมคิดว่าความสุขเล็กๆเริ่มก่อตัวขึ้นในหัวใจของผม ตั้งแต่วันแรกที่ผมพบกับคุณเภสัช
ชีวิตของผมมีความสดใส ปกติผมเป็นคนที่เกลียดการรอคอยที่สุด แต่การรอคอยคุณคนนี้
ผมไม่เคยเบื่อเลยสักนิด
แต่กลับทำให้หัวใจของผมเต้นระรัวมากขึ้นกว่าเดิมเสียด้วยซ้ำความรู้สึกแบบนี้ไม่ได้เกิดขึ้นกับผมมานานแล้วครับ
และผมยินดีที่จะให้มันเกิดขึ้นกับผมไปเรื่อยๆ
เอาล่ะหวังจวิ้นข่าย
มัวแต่พูดพร่ำทำเพลง ไม่หลับไม่นอน จะตีสามแล้ว ฮ่าๆๆ
คืนนี้คงเป็นคืนที่ผมฝันดีที่สุดอีกคืนหนึ่ง
ผมขอตัวไปนอนก่อนนะครับ
บ๊ายบาย
Qianxi’s Part
4
ชั่วโมงผ่านไปกับการนอนอันน้อยนิดของอี้หยางเชียนซี...
ผมตื่นมาพร้อมกับความมึนหัว
เป็นเพราะว่าผมนอนดึก(มาก)ตื่นเช้าติดกันมาสองอาทิตย์แล้วครับ
แต่ผมก็ชินกับร่างกายในสภาวะนี้แล้วครับ ดื่มกาแฟมอคค่าสักแก้วเดี๋ยวก็สดชื่นแล้ว
ตื่นมาปุ๊บก็รีบคว้ามือถือปั๊บตามนิสัย
มีแจ้งเตือนวีแชท 1 ข้อความ เมื่อคืนพอผมบอกลาเค้าปุ๊บ ตาก็ปิดปั๊บเลยครับ
ไม่ได้ยินถึงเสียงแจ้งเตือนอะไรทั้งนั้น
คุณจวิ้นข่ายส่งสติ้กเกอร์เจ้ากระต่ายนอนเกาก้นมาให้ผม.....
กวนตี---จังเลยครับ
ฮ่าๆๆๆ
ผมเลื่อนข้อความที่คุยกันเมื่อคืน
และผมก็พบว่าผมพิมพ์คำว่าฝันดีไป เฮ้ย....เราไม่ได้ตั้งใจจะพิมพ์นะ
สงสัยผมคงเบลอมากจริงๆเลยพิมพ์ส่งไป แต่ช่างเถอะครับ ไม่ได้มีอะไรพิเศษสักหน่อย
ไม่ได้มีอะไรพิเศษ
แล้วผมจะเลื่อนย้อนอ่านทั้งหมดทำไมครับเนี่ย ความคิดกับการกระทำย้อนแย้งกันมากมาย
ผมก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าจะอ่านซ้ำทำไม ก็ปล่อยๆมันไปสิ
ช่างเถอะอีกรอบครับ
อาบน้ำแต่งตัวไปทำงานดีกว่า
เช้าวันนี้ผมซื้อเวรมาจากรุ่นพี่
ทำให้ผมต้องทำงานเช้าติดกันสองวัน อาทิตย์หน้าผมจะได้ไปเที่ยวเล่นในเมืองดูบ้าง
อยู่มาก็เดือนนึงแล้ว ยังไม่ได้ออกไปสำรวจเมืองนี้เลยครับ
อยากจะลองเป็น Backpacker ดูสักครั้งหนึ่ง
“สวัสดีเชียนซี ซื้อเวรมาจากอี้เฟยเจียหรอ” พอเข้าห้องมาปุ๊บ รุ่นพี่ก็ทักทายผม
“ครับ” ผมนั่งลงที่โต๊ะพร้อมกับเปิดดูประวัติการใช้ยาคนไข้ที่ผมต้องราวน์ในวันนี้ เอ๊ะ หมอที่จะราวน์ด้วยไม่ใช่คุณหมอจิ่งเถียน แต่เป็น...
‘นพ.หวังหยวน’
เฮ้ย
นี่มันหวังหยวนเพื่อนสมัยมัธยมของผม โลกกลมเอามากๆ ไม่ได้เจอกันก็ร่วม 6 ปี
เจอกันครั้งล่าสุดก็ตอนกีฬาเฟรชชี่อ่ะครับ มันจะตกใจไหมที่ได้มาเจอผมอีกครั้งหนึ่ง
มันต้องล้อผมแน่เลยว่าผ่านไปหลายปีทำไมหน้าไม่เปลี่ยน ฮ่าๆๆๆ
ตกใจอยู่ได้แป๊บนึง
หวังหยวนก็เดินมาเซ็นชื่อแล้วครับ มาในชุดกาวน์สั้นของ intern โอ่ย
มันหล่อขึ้นกว่าเดิมมาก ตอนมัธยมผมก็ว่าลุคมันก็หมอแล้วนะ
ตอนนี้นี่โคตรของโคตรหมอเลยครับ
ไม่แปลกใจเลยที่สายตาของพี่พยาบาลมองมาที่มันคนเดียว ออร่าเปล่งปลั่งมาก ผมอิจฉา
อยากให้พี่สาวมองแบบนี้มั่ง ฮ่าๆๆๆ
“อ้ะ
พี่พยาบาลครับ แล้วเภสัชที่จะมาราวน์กับผมอ่าครับ”
เสียงของหวังหยวนที่ถามพี่พยาบาลดังเข้ามาถึงในห้องยาเลยครับ
พอผมได้ยินเข้าก็รีบเดินออกไปจากห้องทันที
“นี่ค่ะคุณหมอ”
พี่พยาบาลชี้มาทางผม หวังหยวนหันมาทำหน้าเหวอแบบอลังการมาก ผมยิ้มบางๆให้กับมัน
มันคงตกใจน่าดูเลยสินะ สีหน้ามาเต็มมาก ระดับตุ๊กตาทอง
“เฮ้ย
เชียนซีใช่ไหม” คำทักทายแรกคือเป็นกันเองมาก ผมพยักหน้าตอบ หวังหยวนยิ้มกว้างมากๆ
กว้างซะจนจะฉีกถึงรูหู โอ่ย แค่เจอเพื่อนจะดีใจอะไรขนาดนั้นครับ
“ฉันอยากเจอนายมานานมากเลยนะ
ส่งทั้งวีแชทไป ทั้งโทรไป ทำไมนายไม่เห็นตอบฉันเลย” จากสีหน้ายิ้มแย้มก็กลายมาเป็นสีหน้าที่มีความแอบค้อนเล็กน้อย
อารมณ์เปลี่ยนไวเชียวนะคุณเพื่อน
“ฉันเปลี่ยนจาก oppo เป็น
iphone น่ะ เลยต้องเปลี่ยนใหม่ทุกอย่างทั้งเบอร์และก็วีแชท
ฉันขอโทษนายด้วยนะที่ฉันไม่ได้บอก” ก็แหม่ ผมก็ลืมจริงๆน่ะครับ ฮ่าๆๆๆ
“โอเคๆ
ฉันก็เรียนหนักมากกกกกกกกกกกกกกก แต่เดี๋ยวราวน์เสร็จเราไปกินกาแฟกันนะ
อยากคุยกับนายมากเลย”
“อื้ม ได้เลย”
หวังหยวนกลับมาอารมณ์ดีอีกครั้ง เพื่อนคนนี้ยังสดใสไม่เปลี่ยนแปลงเลยนะ
นี่แหละคือความหวังหยวน ตัวสดใสประจำห้อง 601
หลังจากที่ผมราวน์เสร็จ
หวังหยวนก็ลากผมมาที่ร้านกาแฟที่อยู่หลังโรงพยาบาล ตั้งแต่ผมมาอยู่ที่นี่ผมก็เพิ่งรู้นะครับว่ามีร้านน่ารักๆแบบนี้
ถึงคราวที่จะบอกลากาแฟโรงอาหารซะแล้วล่ะ
พอก้าวเข้ามาในร้าน
กลิ่นกาแฟก็หอมคลุ้งเข้ามาเตะจมูกผม ร้านตกแต่งด้วยเฟอร์นิเจอร์โทรไม้สีอ่อนๆ
ทุกมุมของร้านตกแต่งด้วยดอกกุหลาบสีขาวและสีแดง เสียงเพลง country เบาๆ
บรรยากาศดีมากเลยครับ ลืมความมึนหัวตอนเช้าไปได้สนิทเลย
หวังหยวนบอกให้ผมนั่งรอที่โต๊ะ
แล้วมันก็เดินไปที่เคาท์เตอร์ทันที่โดยที่ไม่ถามผมสักคำว่าผมอยากกินอะไร
“อเมริกาโนสองช็อตกับมอคค่าเฟรปเป้ราดช็อกโกแลตไซรัปเยอะๆ
แล้วก็บลูเบอร์รี่ชีสเค้กกับแพนเค้กรูปหมีครับ” เฮ้ย
หวังหยวนจำของโปรดผมได้หมดเลยครับ ทุกรายละเอียดนี่มาเต็มมากๆ จนผมเองก็อึ้งไปเลย
ผ่านไป 6 ปีแล้วมันจำไงวะ
“นี่นายจำของโปรดของฉันได้ด้วยหรอ”
“อื้ม
จำไม่ได้ก็แปลกละ กลุ่มเราไปเที่ยวกันทีไร นายก็กินแต่แบบนี้อ่ะ” อืม ก็จริงของมัน
ผมก็สั่งแต่อะไรเดิมๆ ไม่คิดที่จะเปลี่ยนเลย ก็บางอย่างผมเคยเปลี่ยน
แล้วมันไม่อร่อยครับ ผมก็เลยเข็ดอ่ะ ฮ่าๆๆ
“นายเป็นไงบ้าง
ได้เป็นหมอสมใจแล้ว” ผมเปิดคำถาม หวังหยวนยิ้มก่อนที่จะตอบผม
“ก็ดีนะ
แต่เหนื่อยมากเลยอ่ะ ตอนแรกคิดว่าเป็นหมอจะได้นั่งตรวจคนไข้สบายๆในห้อง
แต่ไม่ใช่เลยอ่ะ ต้องมาทั้งราวน์วอร์ด เข้า LR,OR
สารพัดอ่ะ ดูสิ
ขอบตาฉันดำหมดแล้ว แบร่” ว่าแล้วหวังหยวนก็เอานิ้วดึงขอบตาล่างให้ผมดู
แถมแลบลิ้นใส่อีก ท่าทางตลกของเพื่อนผมทำให้อดที่จะหลุดขำออกมาไม่ได้เลย
(LR=ห้องคลอด, OR=ห้องผ่าตัด)
(LR=ห้องคลอด, OR=ห้องผ่าตัด)
“นายนี่ยังตลกไม่เปลี่ยนเลยนะ
ถึงว่าสาวๆถึงอยากเข้าหานาย” หน้าตาที่ดูหล่อแบบหวานๆ
พร้อมกับนิสัยทะเล้นขี้เล่นแบบนี้นี่สเปคสาวๆเลยครับ ผิดกับผม ที่เงียบๆ
ไม่ค่อยพูด แต่ถ้ากับคนไหนที่ผมรู้สึกว่าคนนี้ควรเปิดใจ
ผมก็จะค่อยๆเริ่มพูดมากขึ้น คุยในแบบเพื่อนไปก่อน ยิ่งไปกว่านั้น ถ้าสนิทกันแล้ว
ผมก็จะไม่เกร็งและเป็นธรรมชาติมากๆ อย่างเช่นผมกับหวังหยวน
“เฮ้อ
คนมันฮอตก็อย่างนี้อ่านะ แต่ก็อย่างว่า แต่ละคนที่เข้ามาหาฉัน ฉันก็ลองคุยๆดูนะ
แต่ไม่มีใครที่เข้ากันได้ ก็เลย...” หวังหยวนมองหน้าผมอยู่สักพักนึง
สายตาดูล่อกแล่ก เหมือนไม่มั่นใจอะไรสักอย่าง ผมมองหน้ากลับด้วยความสงสัย
แถมยังค้างบทสนทนาเอาไว้ ก็เลย...ก็เลยอะไรของมัน
“ก็เลยอะไรหวังหยวน”
“โสดไง ฮ่าๆๆๆ”
“ถ้าเป็นตอนมัธยมฉันโบกหัวนายไปแล้วนะเนี่ย
แต่กลัวผมนายเสียทรงน่ะ ฮ่าๆๆๆ” ผมแอบแซวหวังหยวน วันนี้ผมมันเหมือนเซ็ตมาอย่างดี
โอ้ยไอ้นี่นิ ชอบทำให้ลุ้นอยู่เรื่อย ถ้าเป็นตอนมัธยมผมก็จัดการโบกไปแล้ว
แต่นี่โตๆกันแล้วครับ ต้องสำรวมหน่อย
เราสองคนหัวเราะร่าเริง
กินขนม คุยสัพเพเหระกันอยู่จนถึงบ่ายโมง หมดเวลาพักเที่ยงพอดี
หวังหยวนต้องขึ้นไปตรวจ OPD ภาคบ่าย ส่วนผมก็กลับไปที่วอร์ด
ไปจ่ายยาให้คนไข้ต่อ แต่ก่อนที่จะทำงาน ผมขอเล่นมือถือแป๊บนึง
เหมือนจะมีคนมาอัพโมเม้น
(OPD=แผนกผู้ป่วยนอก)
‘เมล่อนที่น่ารักของผมสุกแล้ว ถึงเวลาที่จะเก็บเกี่ยวแล้วล่ะ’
ปลูกส้มแล้วยังปลูกเมล่อนอีกหรอเนี่ย
จะปลูกอะไรเยอะแยะขนาดนั้น ท่าทางสวนจะใหญ่ไม่เบาเลยนะครับ
พอเห็นลูกเมล่อนก็ชักอยากจะกินแล้ว ลูกใหญ่กำลังสวยเชียว ไม่รู้ว่าเมล่อนชิงเต่าจะสู้เมล่อนจากญี่ปุ่นได้ไหมน้ออออ
กดไลค์ซะหน่อยเป็นกำลังใจให้เค้าหน่อยครับ
ในเมื่อเค้ามีน้ำใจให้ อุตส่าห์ทำแพนเค้กให้กิน ก็ถือว่าเค้าใจดีมากๆแล้วนะครับ
ผมไม่เคยเจอคนที่พุ่งเข้าชาร์ตผมแบบนี้เลย
แล้วผมก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมความรู้สึกรำคาญมันค่อยๆหายไป บางทีเค้าอาจจะถูกชะตา
อยากเป็นเพื่อน อยากรู้จักกับผมก็ได้นะครับ ดีใจเหมือนกันที่มีคนเข้าหา เพื่อนสนิทของผมทุกคน
ผมเข้าหาพวกเขาก่อนทุกครั้ง เว้นหวังหยวนไว้คนนึงครับ ฮ่าๆๆ
เพราะผมไม่ค่อยเฟรนด์ลี่เท่าไหร่ ถ้าคุณแม่ของผมไม่แนะนำตอนเข้ามหาลัยว่าให้เข้าไปทำความรู้จักกับเพื่อนใหม่เองบ้าง
ผมก็คงไม่รู้จักเพื่อนที่ดีอีกหลายๆคน
กดไลค์ไปไม่ทันไร
คุณจวิ้นข่ายก็ตอบกลับมาไวเหลือเกินนนน
Junkai : คุณเภสัชอยากกินเมล่อนไหมครับ ไว้วันอังคารหน้าตอนเช้าผมไปหาหมอเดี๋ยวผมเอาไปฝากนะ คุณเข้าเวรตอนไหนบอกผมได้ไหม
นี่เป็นชาวสวนหรืออับดุลเอ้ยครับ
ทำไมรู้ไปหมดทุกเรื่อง แม้กระทั่งใจผมตอนนี้
Qianxi : ผมกดไลค์ไปเรื่อยเปื่อยน่ะครับอย่าถือสาผมเลย
ไม่ต้องเอามาฝากหรอก เกรงใจคุณเปล่าๆ
มือพิมพ์ตอบไปด้วยความเกรงใจ
แต่สายตาผมมองลงไปยังรถเข็นผลไม้ข้างล่างแล้วครับ ลุงคนขายกำลังสักเมล่อนฉับๆเลย
งื้ออออ
Junkai : ไม่อยากกินจริงๆอ่ะ
แล้วคุณจวิ้นข่ายก็ส่งเมล่อนที่ปอกเสร็จแล้วมาให้ผม
มันน่ากินมากกก แงงงงง้ จะเปิดวอร์กับผมใช่ไหมมม
Qianxi : ไม่เป็นไรจริงๆครับ ขอบคุณมากๆเลยนะครับ
พิมพ์ตอบไปเสร็จผมก็รีบปิดมือถือทันที
พยายามระงับมือของตัวเองไม่ให้ลั่นส่งไปว่าวันอังคารเช้าผมก็เข้าเวรห้องยา OPD ตรงกับเวลาที่คุณชาวสวนจะมาหาหมอพอดีเป๊ะ
ผมรีบเดินกลับเข้ามาที่โต๊ะทำงาน หยิบงานขึ้นมาทำให้หายฟุ้งซ่านทันที แต่...
“เชียนซี
กินเมล่อนกับพี่ไหม อร่อยมากเลยนะ” รุ่นพี่เภสัชทักทายผมเดินเข้ามาพร้อมกับถุงเมล่อน
พี่เค้านั่งลงพร้อมกับจิ้มเมล่อนใส่ปากอย่างเอร็ดอร่อย
ผมก็ได้แต่มอง....มอง...ละก็...
“ขอชิ้นนึงนะพี่”
อดใจไม่ไหวจริงๆครับ โอ้ยยย เพราะคุณจวิ้นข่ายแท้ๆเลยนะครับ
ปกติผมนี่ปฏิเสธพี่ๆเค้าตลอด จนมาวันนี้ผมขอพี่เค้าชิมเป็นครั้งแรก
ครั้งแรกจริงๆครับ ฮือ
“เอาเลยๆ
กินเยอะๆเลยนะ” รุ่นพี่ผลักถุงเมล่อนมาให้ผมหมดเลย แหม่ ขอแคชิ้นเดียวเองครับ
“พอแล้วครับพี่”
โอ่ย อี้หยางเชียนซีหายอยากเมล่อนแล้ว
แต่เมล่อนที่พี่เค้าซื้อมายังสู้ของญี่ปุ่นไม่ได้เลยแฮะ
ไว้รอดูวันอังคารก็แล้วกันครับว่าคุณชาวสวนจะหิ้วเมล่อนมาฝากผมจริงๆไหม
ไม่ใช่บ้าจี้หิ้วเอามาให้จริงๆนะ
ถ้าจริงผมก็อึ้งกิมกี่ไปเลย
อีก 4 วันมาติดตามกันครับ
------------------------------------------------------------------------------------------------------------
เย้ๆๆ จบลงไปแล้วกับ
ep.5 หลังจากที่ไรท์หายไปสอบพักใหญ่ ตอนนี้กลับมาแล้วนะคะ
ฮ่าๆๆ กลับมาพร้อมคุณเภสัชที่เปิดใจมากขึ้น ความโลกสีชมพูของคุณชาวสวน
และคุณหมอหวังหยวนที่เข้ามาทำงานที่เดียวกับคุณเภสัช มีตัวละครเพิ่มขึ้นมาอีก 1 คน
มาลุ้นกันค่ะว่าเรื่องราวจะเป็นอย่างไรต่อไป ฝากติดตามด้วยนะคะ ติชม สกรีมได้ที่ tag > #DrugdailyKQ ขอบคุณรีดเดอร์ทุกคนที่เข้ามาอ่านนะคะ ^^
เขินนนนนน~ อยากโดนจีบแบบนี้มั่ง
ตอบลบ