-2-
เมื่อไหร่น้า
เมื่อไหร่ เมื่อไหร่จะครบ 1 เดือน อยากไปรับยาแล้ว
ผมนั่งมองปฏิทินที่ตั้งอยู่บนโต๊ะ ทุกช่องวันที่เต็มไปด้วยเครื่องหมายกากบาทสีแดง พอพลิกไปอีกหน้าก็จะเจอรูปหัวใจวงไว้ตรงวันที่ 28 ซึ่งเป็นวันที่ผมจะต้องไปหาคุณหมอเพื่อรับยาอีกครั้ง
คุณเภสัชอี้หยาง ผมคิดถึงคุณจังงงง
หนึ่ง สอง สาม สี่...สิบ...สิบสาม...สิบห้า โหย ตั้ง 15 วันเลยหรอ นานไปไหมเนี่ย ทำไงดี อยากเจอแล้วนะ
จะทำให้ตัวเองอาการกำเริบมันก็ดูเกินกว่าเหตุไป ไม่ทำหรอกครับ ผมคงหาวิธีที่จะทำให้ไปเข้าเมืองภายใน 1-2 วันนี้ให้ได้
ความคิดถึงนี่มันมีอิทธิพลขนาดนี้เลยหรอครับ ขนาดเจอกันแค่ครั้งเดียวยังเพ้อขนาดนี้
คิดดูถ้าผมไปทานข้าวกับเค้า...ดูหนัง...หรือมาเดินชายหาดด้วยกัน
งุ้ยยยย เขินอ่ะ ><
จินตนาการของผมโลดแล่นออกชายฝั่งทะเลไปแล้วครับ เผลอยิ้ม แถมเขินตัวบิดออกมาจนน้องชายของผมที่นั่งทำการบ้านข้างๆมองแรงแล้ว
"เป็นไรของเฮียเนี่ย"
"เอ่อะ...คืออ...เมื่อคืนดูซีรี่ส์เกาหลีมากไปหน่อยน่ะ มโนตัวเองว่าเป็นกัปตันซงแค่นั้น เอ็งทำการบ้านไปเถอะ" ผมบอกปัดๆน้องชายไป แต่เด็กนั่นกลับทำท่าทางไม่เชื่อซะอย่างงั้น
"เฮียอย่ามาโกหก เฮียหลับตั้งแต่ 3 ทุ่ม ผมไปเคาะประตูห้องจะให้เฮียมาสอนเลขตอน 4 ทุ่ม แต่ก็ไม่มีสัญญาณตอบรับจากหมายเลขของเฮีย"
ชิบ...รู้ทันอีก
"อย่าบอกนะว่าเฮียมีใครในใจอ่ะ บอกผมมานะ" ว่าแล้วเด็กนี่ก็เอานิ้วมาผลักหน้าอกข้างซ้าย แถมไม่ใช่แค่ใช้นิ้วผลักนะ ยังเอาเล็บมาชนอีก โอ้ยยย เจ็บโว้ยยยย
"บอกว่าไม่มีไง เอ้อออ เอ้า แล้วจะให้สอนตรงไหนล่ะ บอกมา" ผมรีบปัดมือน้องชายผมออก พร้อมกับพูดเพื่อตัดบทสนทนา ผมก็เลยต้องรีบเปลี่ยนเรื่องขึ้นมาทันที
"อย่าให้หลินๆรู้นะ ถ้ารู้หลินๆจะไปบอกป๊ากับม๊า !"
โถ เด็กนี่ อายุ12ทำมาเป็นรู้เรื่องผู้ใหญ่...ถ้าไม่ติดว่าเป็นน้องชายแท้ๆ ผมคงโบกไปสักทีแล้วนะ
ผ่านไป 1 ชม. ผมก็อธิบายโจทย์ที่จวิ้นหลินสงสัยให้หมดทุกประเด็น เจ้าน้องชายก็ขอบคุณแล้วรีบวิ่งออกไปเล่นกับเพื่อนทันที ปล่อยให้กองการบ้านวางแหมะอยู่ที่โต๊ะกลางบ้าน
เฮ้อ...ไอ้ตัวแสบเอ้ย
พอสอนการบ้านน้องเสร็จ ผมก็นึกได้ว่าต้องไปช่วยม๊า
เก็บผักไฮโดรโปรนิกส์ที่ปลูกเองอยู่ที่หลังบ้านเข้ามาแพ็คใส่ถุง เอาไปขายในตัวเมือง
ในตัวเมือง....
ในตัวเมือง....
เฮ้ย ผมนึกออกแล้วฮะว่าจะเข้าไปในตัวเมืองยังไง
ก็เอาผักไปส่งในตัวเมืองไง โถ่เอ้ยยยย แค่นี้ทำเป็นคิดไม่ได้ ซื่อบื้อจริงๆ
ว่าแล้วผมก็รีบไปบอกม๊าทันทีเลยว่าจะเอาผักไปส่งเอง คุณลุงคนขับรถไม่ต้องไปส่งแล้ว ต่อไปนี้ผมจะทำหน้าที่เป็นคนส่งผักเอง
ผู้จัดการฟาร์มอะไรไม่ทำแล้ว จะเป็นคนส่งผักโว้ยยยยยยย !!!
"ม๊า ให้ผมเป็นคนส่งผักแทนลุงจางนะครับ"
"เฮ้อ ส่งผลไม้อย่างเดียวก็พอแล้วมั้งลูก" ม๊าละสายตาจากผักสีเขียวๆหันมามองผม ผมก็งัดเอาสายตาลูกอ้อนมาส่งให้ ม๊าก็ถอนหายใจเหมือนที่คุณเภสัชถอนใส่ผมเลยครับ
"น้าาาา ม๊าจ๋าาาา ให้ผมขับรถส่งผักเพิ่มอีกน้า"
"ทำไมอยู่ดีๆถึงอยากส่งผักอีกล่ะ"
ผมนั่งมองปฏิทินที่ตั้งอยู่บนโต๊ะ ทุกช่องวันที่เต็มไปด้วยเครื่องหมายกากบาทสีแดง พอพลิกไปอีกหน้าก็จะเจอรูปหัวใจวงไว้ตรงวันที่ 28 ซึ่งเป็นวันที่ผมจะต้องไปหาคุณหมอเพื่อรับยาอีกครั้ง
คุณเภสัชอี้หยาง ผมคิดถึงคุณจังงงง
หนึ่ง สอง สาม สี่...สิบ...สิบสาม...สิบห้า โหย ตั้ง 15 วันเลยหรอ นานไปไหมเนี่ย ทำไงดี อยากเจอแล้วนะ
จะทำให้ตัวเองอาการกำเริบมันก็ดูเกินกว่าเหตุไป ไม่ทำหรอกครับ ผมคงหาวิธีที่จะทำให้ไปเข้าเมืองภายใน 1-2 วันนี้ให้ได้
ความคิดถึงนี่มันมีอิทธิพลขนาดนี้เลยหรอครับ ขนาดเจอกันแค่ครั้งเดียวยังเพ้อขนาดนี้
คิดดูถ้าผมไปทานข้าวกับเค้า...ดูหนัง...หรือมาเดินชายหาดด้วยกัน
งุ้ยยยย เขินอ่ะ ><
จินตนาการของผมโลดแล่นออกชายฝั่งทะเลไปแล้วครับ เผลอยิ้ม แถมเขินตัวบิดออกมาจนน้องชายของผมที่นั่งทำการบ้านข้างๆมองแรงแล้ว
"เป็นไรของเฮียเนี่ย"
"เอ่อะ...คืออ...เมื่อคืนดูซีรี่ส์เกาหลีมากไปหน่อยน่ะ มโนตัวเองว่าเป็นกัปตันซงแค่นั้น เอ็งทำการบ้านไปเถอะ" ผมบอกปัดๆน้องชายไป แต่เด็กนั่นกลับทำท่าทางไม่เชื่อซะอย่างงั้น
"เฮียอย่ามาโกหก เฮียหลับตั้งแต่ 3 ทุ่ม ผมไปเคาะประตูห้องจะให้เฮียมาสอนเลขตอน 4 ทุ่ม แต่ก็ไม่มีสัญญาณตอบรับจากหมายเลขของเฮีย"
ชิบ...รู้ทันอีก
"อย่าบอกนะว่าเฮียมีใครในใจอ่ะ บอกผมมานะ" ว่าแล้วเด็กนี่ก็เอานิ้วมาผลักหน้าอกข้างซ้าย แถมไม่ใช่แค่ใช้นิ้วผลักนะ ยังเอาเล็บมาชนอีก โอ้ยยย เจ็บโว้ยยยย
"บอกว่าไม่มีไง เอ้อออ เอ้า แล้วจะให้สอนตรงไหนล่ะ บอกมา" ผมรีบปัดมือน้องชายผมออก พร้อมกับพูดเพื่อตัดบทสนทนา ผมก็เลยต้องรีบเปลี่ยนเรื่องขึ้นมาทันที
"อย่าให้หลินๆรู้นะ ถ้ารู้หลินๆจะไปบอกป๊ากับม๊า !"
โถ เด็กนี่ อายุ12ทำมาเป็นรู้เรื่องผู้ใหญ่...ถ้าไม่ติดว่าเป็นน้องชายแท้ๆ ผมคงโบกไปสักทีแล้วนะ
ผ่านไป 1 ชม. ผมก็อธิบายโจทย์ที่จวิ้นหลินสงสัยให้หมดทุกประเด็น เจ้าน้องชายก็ขอบคุณแล้วรีบวิ่งออกไปเล่นกับเพื่อนทันที ปล่อยให้กองการบ้านวางแหมะอยู่ที่โต๊ะกลางบ้าน
เฮ้อ...ไอ้ตัวแสบเอ้ย
พอสอนการบ้านน้องเสร็จ ผมก็นึกได้ว่าต้องไปช่วยม๊า
เก็บผักไฮโดรโปรนิกส์ที่ปลูกเองอยู่ที่หลังบ้านเข้ามาแพ็คใส่ถุง เอาไปขายในตัวเมือง
ในตัวเมือง....
ในตัวเมือง....
เฮ้ย ผมนึกออกแล้วฮะว่าจะเข้าไปในตัวเมืองยังไง
ก็เอาผักไปส่งในตัวเมืองไง โถ่เอ้ยยยย แค่นี้ทำเป็นคิดไม่ได้ ซื่อบื้อจริงๆ
ว่าแล้วผมก็รีบไปบอกม๊าทันทีเลยว่าจะเอาผักไปส่งเอง คุณลุงคนขับรถไม่ต้องไปส่งแล้ว ต่อไปนี้ผมจะทำหน้าที่เป็นคนส่งผักเอง
ผู้จัดการฟาร์มอะไรไม่ทำแล้ว จะเป็นคนส่งผักโว้ยยยยยยย !!!
"ม๊า ให้ผมเป็นคนส่งผักแทนลุงจางนะครับ"
"เฮ้อ ส่งผลไม้อย่างเดียวก็พอแล้วมั้งลูก" ม๊าละสายตาจากผักสีเขียวๆหันมามองผม ผมก็งัดเอาสายตาลูกอ้อนมาส่งให้ ม๊าก็ถอนหายใจเหมือนที่คุณเภสัชถอนใส่ผมเลยครับ
"น้าาาา ม๊าจ๋าาาา ให้ผมขับรถส่งผักเพิ่มอีกน้า"
"ทำไมอยู่ดีๆถึงอยากส่งผักอีกล่ะ"
"ก็เผื่อจะไปหาอะไรมาปลูกเพิ่มไงม๊า~"
สกิลการแถระดับเกรดเอ ผมโผเข้ากอดม๊า ม๊าก็ลูบหัวผมด้วยความเอ็นดู
"แล้วทีเข้าเมืองทำไมลูกนั่งรถบัสล่ะ
ทำไมไม่ขับรถไป" เอ้อ นั่นสิ ทำไมผมไม่ขับรถไป
ซื่อบื้ออีกแล้วหวังจวิ้นข่ายยยย
"ก็ผมลืมครับม๊า
ฮ่าๆๆๆ"
"เฮ้อ
เจ้าคนโตนี่ อยากทำอะไรก็ทำเลย" ม๊าลูบหัวผมอีกรอบ
ขอสำเร็จสักที เย้ๆๆๆ
คราวนี้ล่ะ คนสวนหวังจวิ้นข่ายจะได้เจอคุณเภสัชกรอี้หยางเชียนซีทุกวันแล้ว ><
ขอสำเร็จสักที เย้ๆๆๆ
คราวนี้ล่ะ คนสวนหวังจวิ้นข่ายจะได้เจอคุณเภสัชกรอี้หยางเชียนซีทุกวันแล้ว ><
เอ๊กอิเอ๊กเอ๊กกก
เช้าวันใหม่แล้ว
วันนี้ผมไม่อารมณ์เสียใส่นาฬิกาปลุกครับ เพราะวันนี้ผมก็จะได้เจอคุณเภสัชอี้หยางสักที ไม่ได้เจอกันตั้ง 16 วัน คิดถึ๊งงงง คิดถึงงงง
ผมอาบน้ำ แต่งตัว จัดการเอาผักที่แพ็คไว้เมื่อวานใส่ท้ายรถกระบะ ระหว่างนั้นเด็กจวิ้นหลินที่กำลังรอรถโรงเรียนก็ทักทายยามเช้า
"ทำไมเฮียดูอารมณ์ดีอีกและ" ยืนกอดอกมองผมด้วยสายตากวนๆ แหม่ อยากจะโบกต้อนรับวันใหม่จัง
"อารมณ์ดีอะไรมันก็เรื่องของเฮีย เด็กมีหน้าที่เรียนก็เรียนไป" ผมบอกปัดๆ แต่เด็กนี่ก็ทำหน้าฟึดฟัดใส่
ฮึ่ยยย ถ้าไม่ติดว่าเป็นน้องนะ..
"ตอนนี้ไม่ได้เรียน ตอนนี้หลินๆกำลังทำหน้าที่เป็นผู้ถาม เฮียทำหน้าที่เป็นผู้ตอบ เฮียก็ต้องทำหน้าที่ของเฮีย !" โหย เถียงคำไม่ตกฟากเชียว ไปเอาสกิลแบบนี้มาจากไหน ผมนี่ถอนหายใจเฮือกใหญ่เลยครับ
"อารมณ์ดีเพราะมีความสุข จบมั้ย ! ไปละ เฮียจะไปส่งของ" ผมก้มลงมาตอบคำถามจวิ้นหลินและรีบสตาร์ทรถขับออกไปทันที น้องชายผมเกาหัวแคร่กๆ ดีละ ปล่อยให้มันสงสัยไปอย่างนั้นแหละ
น้องมันเป็นคนช่างถามมาจากไหน...
อ๋อ ! ก็เหมือนพี่มันตอนเด็กๆนี่เอง
ขับรถไปฟังเพลงไปได้ประมาณ 2 ชม. ก็เข้าสู่ตัวเมืองสักที ผมมุ่งหน้าไปที่ตลาดค้าส่งเพื่อที่จะเอาผักไปส่งให้ลูกค้าตามออเดอร์ หลังจากเสร็จสรรพภารกิจที่อยากเสนอหน้ามาทำเองเรียบร้อย ผมก็มีตรงไปยังโรงพยาบาลต่อเลย ตอนนี้ก็เป็นเวลา 10 โมงพอดี คุณเภสัชคงยังไม่พักสินะ
อยากเจอใจจิขาดดดดดดดด ขอแว๊บไปดูเค้าหน่อยได้ไหมมม
เช้าวันใหม่แล้ว
วันนี้ผมไม่อารมณ์เสียใส่นาฬิกาปลุกครับ เพราะวันนี้ผมก็จะได้เจอคุณเภสัชอี้หยางสักที ไม่ได้เจอกันตั้ง 16 วัน คิดถึ๊งงงง คิดถึงงงง
ผมอาบน้ำ แต่งตัว จัดการเอาผักที่แพ็คไว้เมื่อวานใส่ท้ายรถกระบะ ระหว่างนั้นเด็กจวิ้นหลินที่กำลังรอรถโรงเรียนก็ทักทายยามเช้า
"ทำไมเฮียดูอารมณ์ดีอีกและ" ยืนกอดอกมองผมด้วยสายตากวนๆ แหม่ อยากจะโบกต้อนรับวันใหม่จัง
"อารมณ์ดีอะไรมันก็เรื่องของเฮีย เด็กมีหน้าที่เรียนก็เรียนไป" ผมบอกปัดๆ แต่เด็กนี่ก็ทำหน้าฟึดฟัดใส่
ฮึ่ยยย ถ้าไม่ติดว่าเป็นน้องนะ..
"ตอนนี้ไม่ได้เรียน ตอนนี้หลินๆกำลังทำหน้าที่เป็นผู้ถาม เฮียทำหน้าที่เป็นผู้ตอบ เฮียก็ต้องทำหน้าที่ของเฮีย !" โหย เถียงคำไม่ตกฟากเชียว ไปเอาสกิลแบบนี้มาจากไหน ผมนี่ถอนหายใจเฮือกใหญ่เลยครับ
"อารมณ์ดีเพราะมีความสุข จบมั้ย ! ไปละ เฮียจะไปส่งของ" ผมก้มลงมาตอบคำถามจวิ้นหลินและรีบสตาร์ทรถขับออกไปทันที น้องชายผมเกาหัวแคร่กๆ ดีละ ปล่อยให้มันสงสัยไปอย่างนั้นแหละ
น้องมันเป็นคนช่างถามมาจากไหน...
อ๋อ ! ก็เหมือนพี่มันตอนเด็กๆนี่เอง
ขับรถไปฟังเพลงไปได้ประมาณ 2 ชม. ก็เข้าสู่ตัวเมืองสักที ผมมุ่งหน้าไปที่ตลาดค้าส่งเพื่อที่จะเอาผักไปส่งให้ลูกค้าตามออเดอร์ หลังจากเสร็จสรรพภารกิจที่อยากเสนอหน้ามาทำเองเรียบร้อย ผมก็มีตรงไปยังโรงพยาบาลต่อเลย ตอนนี้ก็เป็นเวลา 10 โมงพอดี คุณเภสัชคงยังไม่พักสินะ
อยากเจอใจจิขาดดดดดดดด ขอแว๊บไปดูเค้าหน่อยได้ไหมมม
ว่าแล้วผมก็เดินไปที่ห้องยา
สายตาสอดส่องมองผ่านกระจกใสหาคุณเภสัชที่น่ารัก
มองไปมองมาทำไมวันนี้มีแต่เภสัชรุ่นเดอะทั้งนั้นเลยเนี่ย คุณอี้หยางของผมหายไปไหน
ชักจะกังวลใจแล้วเชียว
“ไอ้หนุ่ม
หลบป้าหน่อย ป้าจะไปเอายา” ผมไม่รู้ตัวเลยว่าผมกำลังบังช่องยา
คุณป้ามองแรงใส่ผมใหญ่เลย มิหนำซ้ำพี่เภสัชข้างในยังมองแบบเดียวกับคุณป้าอีก
โอ้ยยยย แกทำอะไรอยู่จวิ้นข่าย !
“ขอโทษครับๆ” ผมโค้งทุกคนเป็นการขอโทษ อยากจะตีตัวเองมากเลยครับ ทำไมไม่มีสติขนาดนี้
ฮือออ เพราะความคิดถึงอีกแล้วนะ
และตอนที่ผมกำลังหน้าแตกอยู่นั้น
จู่ๆผมก็ได้พบกับ...
“ค...ค....คุณเภสัช!!!”
ในจังหวะที่เงยหน้าขึ้นมา
ผมก็ได้เห็นหน้าคนที่ผมอยากเจอ กำลังยืนดูดกาแฟแล้วมองมาที่ผม
เหมือนมองด้วยความงงๆว่าแกมาทำอะไรเด๋อๆที่โรงพยาบาล
โอ้ยยยยยยยย
ดวงตาที่มองมาเนี่ยเหมือนตาของลูกกวางตัวน้อยๆเลยครับ โคตรน่ารัก ฮือออออออ
ในที่สุดจวิ้นข่ายก็ได้เจอแล้วสินะ อยากกระโดดเข้าไปกอดเหลือเกิน
“มองผมทำไมครับ”
“เราเคยเจอกันมาก่อนรึเปล่าครับ”
ต่อมแห่งการเต๊าะเริ่มทำงาน level 1
“ก็คุณมารับยาเมื่ออาทิตย์ก่อนไม่ใช่หรอครับ
แค่นี้ลืมแล้วหรอ” อูยยย คุณเภสัชตอบกลับมาเหมือนผมถูกด่าอ้อมๆเลยครับ
หารู้ไม่ ยิ่งคุณด่า ผมก็จะยิ่งแกล้งคุณหนักขึ้น ไม่รู้ฤทธิ์ของหวังจวิ้นข่ายซะแล้ว
!
“บางอย่างผมอาจจะขี้ลืม
แต่สำหรับชื่อของคุณเภสัชนี่ผมไม่เคยลืมเลยนะครับ” ส่งสายตากะล่อนปลิ้นปล้อน
คนข้างหน้าผมทำสายตาล่อกแล่ก ก้มลงมองที่ป้ายชื่อของตัวเอง
“รู้ไปแล้วได้อะไรครับ”
“ก็...ไม่รู้เหมือนกันครับ
อาจจะเป็นชื่อเนื้อคู่ผมในอนาคตก็ได้ ฮ่าๆๆ” ผมหัวเราะจนฟันเขี้ยวโผล่
คุณเภสัชเหมือนจะอารมณ์เดือดขึ้นแล้วครับ
ถ้าไม่ได้ใส่ชุดกาวน์สั้นในเวลาทำงานแบบนี้ คงจะงัดหมัดมาต่อยผมสักทีก็ได้
“หลบไปครับ
ผมจะทำงาน” ว่าแล้วก็เดินผ่านผมไป แถมยังชนไหล่ด้วยอีกเอ้า โอ่ยยย
แค่นี้ก็เหมือนได้อยู่ใกล้กันแล้วครับ ตัวห้อมหอมอ่ะงืออออ
“ตั้งใจทำงานนะคร้าบบบบ”
ผมหันหลังตะโกนให้คุณเภสัชได้ยิน
มโนภาพตอนนี้เค้าอาจจะด่าผมอยู่ก็ได้
ไม่เป็นไรครับ ด่าๆไป
อยากอยู่ให้คุณด่าทุกวันเลย
มิชชั่นคอมพลีทไปอีก 1 วัน ถือว่าวันนี้โอเคเลยนะครับ
ที่จริงเดินสวนกัน
หรือแค่ผมมองเค้าจากที่ไกลๆก็พอแล้วครับ
เจอกันอีกทีพรุ่งนี้นะครับ...คุณเภสัชกรอี้หยางเชียนซี
😊
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Talk :
หลังจากที่ไรท์สอบเสร็จ
ไรท์ก็มาต่อตอนที่ 2 ทันทีค่ะ
ซึ่งยาวกว่าตอนแรกนิดหน่อย ฮ่าๆๆๆๆ มาช่วยกันลุ้นนะคะว่าคุณผู้จัดการฟาร์มหวังจวิ้นข่ายจะพิชิตใจคุณเภสัชกร
อี้หยางที่เย็นชาได้หรือไม่ ฝากติดตามด้วยนะคะ tag : #DrugdailyKQ ขอบคุณค่า
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น